پره اکلامپسی(PE) یکی از عوارض شدید حاملگی می باشد که 3 تا 5 درصد کل بارداری ها را در بر می گیرد. این اختلال با فشارخون نوظهور و پروتئینوری یا اختلال در عملکرد ارگان های مادری یا جفت بعد از هفته 20 حاملگی خود را نشان می دهد و علت 10تا 15 درصد مرگ و میر مادران باردار می باشد. با وجود پیشرفت های به دست آمده در مدیریت این بیماری در سال های اخیر، تا کنون دلیل اصلی بروز این بیماری و روش های تشخیصی زود هنگام و پیشگیری از آن مشخص نشده است. همچنین در حال حاضر هیچ نشانگر زیستی پیش بینی کننده ای از نظر بالینی برای پره اکلامپسی وجود ندارد. اخیرا محققان به ارتباط فاکتورهای اپی ژنتیک با این بیماری پرداخته اند. RNA های غیرکدکننده از جمله miRNAs و RNA های غیرکدکننده بلند (lncRNAs) فاکتورهای اپی ژنتیکی هستند که در تنظیم عملکردهای سلولی متعدد نقش دارند و به همین دلیل به طور گسترده به عنوان نشانگرهای زیستی بالقوه برای بیماری های مختلف مورد بررسی قرار می گیرند. تغییر بیان بسیاری از lncRNA ها و miRNA ها در جفت، با فرآیندهای پاتوفیزیولوژیکی که در پره اکلامپسی رخ می دهد مرتبط است. در این مقاله مروری جنبه های مختلف اپی ژنتیک بر پره اکلامپسی بررسی شده است.

مقدمه: لوسمی میلوییدی مزمن، نوعی بدخیمی میلیوپرولیفراتیو است که همراه با جابه جایی بین کروموزوم های 9 و 22 می باشد و تقریبا 15 درصد از کل لوسمی ها را شامل می شود. SNHGها زیرگروهی از RNAهای غیر کدکننده ی طویل هستند که به عنوان میزبانی برای RNAهای کوچک هسته ای در نظر گرفته می شوند. SNHG5 به عنوان فاکتور تنظیم کننده ی بیان ژن در سرطان های مختلف از جمله لوسمی میلوییدی مزمن مطرح می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی و مقایسه ی سطح بیان SNHG5 در نمونه ی خون محیطی افراد مبتلا به لوسمی میلوییدی مزمن نسبت به افراد نرمال و به دنبال آن بررسی این SNHG به عنوان یک بیومارکر بالقوه در این بیماران می باشد. روش ها: این پژوهش با طراحی موردی-شاهدی انجام گرفت. ابتدا صحت ابتلا به لوسمی میلوییدی مزمن با استفاده از کاریوتیپ، روش های مولکولی و سلولی تایید گردید. پس از استخراج RNA از گلبول های سفید و سنتز cDNA، بیان ژن ها با استفاده از روش PCR زمان واقعی (PCR Real Time) سنجیده شد. در نهایت داده ها مورد تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: یافته های این پژوهش نشان داد که سطح بیان SNHG5 در افراد مبتلا به لوسمی میلوییدی مزمن نسبت به افراد نرمال به طور معنی داری افزایش می یابد (001/0 > P). افزایش بیان می تواند حاکی از نقش بالقوه ی این مولکول در ایجاد و پیشروی این سرطان باشد نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان دهنده ی نقش موثر SNHG5 در پیشرفت لوسمی میلوییدی مزمن می باشد و می توان به عنوان یک بیومارکر و هدف درمانی بالقوه در مطالعات آتی مورد تحقیق قرار گیرد.